[BIN: 2830]
Åsmund Fregdegjeva
OppskriftTelemark
han tala te sine menn:
"Kven vi' naa av nor' i Trollebotnen
aa hente mi dotter heim,
-
fræge drengjir aa frie,
men ingjen av dei hev atte kome,
naa kan eg kje længer bie.
du æ naa den frægast i laando,
du sko av nor' i Trollebotnen
aa løyse mi dotter av vaando."
du Kongje der du stend,
mæ du vi vita meg so langt av lei
alt nor' i den trollehei?
den vene fruga
Av reiser eg nor' i den skome heimen
der ikkje soli skjin."
som dei kallar
"De hissar upp anker, de hisser upp segl,
so skjipe kan koma te gange!"
so høgt i forgjyldte raae,
so strauk de ikkje paa bonkjen ne
førr dei Trollebotnen saag.
de vaktar mitt skjip onde øy,
hell de vi' gang' inni Trollebotnen
aa hente den vene møy?"
dei va baade onge aa blauge:
"Naa fornemmer me de paa broer okkos,
at han vi vita konn daue."
aa tok paa seg ein fillutte flangje,
Han tosse den kufta va koste go
aa te i trollehendar aa gange.
der va' naa so ondeleg vore,
dukjen va' i bloe dregjen,
aa ormane spila ette bore.
der va naa langt større vaa'e,
femten gannkjer paa golve sto,
smaatrolli der ivi rodde.
der va naa større gama,
der sto femten uppreidde sengjer,
aa Osmon sprang i ei av dei.
han va baade gretten aa trøyttes,
so sprang han i den eine sengji,
der sovna vel guten snøyt.
som Osmon sille venne,
haare ha' o som sponne gull
aa fletta i silkjetvenne.
som Osmon sille faa,
haare ha' 'o som sponne gull
aa fletta i silkjetraa.
som Osmon sille fange,
haare ha 'o som sponne gull
aa fletta i silkjebande.
haldt meg ikkje lenger i fang!
Kjeme ho inn, sjov moi mi,
ho et upp kvor kristen mann."
som du ikkje anna veit,
men du æ syster te
som bur her a onde øy."
du helle meg ikkje i haand.
Kjeme ho enn, Tarjær Hukebru,
ho knyse deg onde si tonn.
de vi' eg deg raae,
Kjeme ho enn, den
ho slukar konn i seg baa'e."
ho gjer' baade grutte aa grinte:
"Hott æ de for eit tekjubæan
som helle mi dottri vene?"
den sko ette bonno heite;
men kalle meg Osmon Frægdargjeven,
so vi denne guten heite.
hott eg vi' spørgje deg:
hor heve du fengje de breie belte
som du bere krengom deg?"
daa eg va i Sant Olavs velle,
eg ville live av Kongjen take
so seint ein joleftaskvelle.
aa tenkt eg sill vera ong'e,
men daa eg kom meg paa dynnehella,
daa falt han meg hoste long'e.
eg toss honom ikkje lie,
han skvette meg mæde vigslevatne,
eg kjenner de ennaa svie.
at eg konn ikkje Kongjen faa,
so sprette eg belte av Kongjens rygg,
smaug so i jori ne.
hott eg vi seia deg:
du hitar naa detti jønni heite
aa rettar de hit te meg.
han hitar de jønne mæ avle,
so rend'n naa te den skome gjyvri
so odden den sto i navle.
førr ho fallt dø te jor':
"Du sko 'kje koma av bergje ut,
ikkje livande ivi fjor."
aa rudde den gata fram,
"Her stende meg ikkje mørke stogur,
ikkje Serklands Kongelege skaal."
so de skrangla i kvor den reng,
so hoggje han alle smaatrolli i hel
som han for augo saag.
hott eg naa seie deg:
Du samlar naa detti gulle i skren
som eg heve vonne her.
som eg heve vonne her,
aa sjave so gjeng eg i drykkjestoga
aa leikar mæ sabelen men."
han va baade gla aa fjaag,
so reiste han seg o' Trolleheimen,
de sneir i blo aa vaag.
han gjekk seg ne' at strand,
burte va honoms brøane baae,
aa ikkje skjipe for land.
der va naa so ondeleg vore,
enne sto fagran fljotan folen,
va bonden i gulle raue.
hott vi' du hava av meg
for du vi' ivi have renne
aa skjote deg onde meg?"
so vi eg hava av deg,
men du gjev meg av di høyre haand,
so renner eg onde deg."
som Gud gav honom i raa:
"So gjev eg deg av mi høyre haand
so sko du naa bera konn baae."
han ser seg ut so vie:
"Naa ser eg Osmon Frægdargjeven
paa fagran folen ri'e."
han ri seg paa kvitan sand,
so hoggje han folens hovu av
so blei de ein kristen mann.
De monar ikkje dagjen.