[BIN: 2626]
Kvikjesprakk.
Kvikisprakk Hermodson
(fleire alternative titlar)Oppskrift
alle ville hjelmen vinne,
de va' kungen í
han ríder for dem på tingji.
dú site no helle heimi!
Dú æ' unge å úrøyndé
mæ sterke kjempur å feikte.
han seg útav gari rei,
de høyrdes væl femten sterke míler,
alt hovi hass folen steig.
so laut de sund í stykkji,
den svennen måtte 'kji vera so hjarteblaug,
í sadelen tóre sitje.
han kom seg ríand í går,
de va' kungen í
han úti for hånom står.
vælkomen æ' dú ti mé;
no hev eg nylege bryggja
å blanda den klare vin.
(1 vers mangler. Svendene skulde tage Kvikjisprakk.)
han høytta på liten smådreng:
"Dú slepper út mi grumme løve,
hó svægjer 'en livandes ne."
tóst han vera sted í vande,
han tók í den løvekjeft
mæ begge sine hender;
so snøgge va' hass líten smådreng
ti hogge 'æ í lytinne mange.
(1 Vers mangler her. Kvikjisprakk kommer til Mørkestuen)
å sóme so branka han bein,
fyrr han kom at myrkestoga,
den herren han spila aleini.
å sóme so gjóre'n blinde,
fyrr han kom at myrkestoga,
den hælte låg atte inni.
va' úti mæ si falske rå:
"Lyster 'kje unge
inn í stoga gå?"
tóst han (han tóst) vera trøytt å mó:
"ei líte kvílde
vørre fulla gó."
han skjenkte den mjøen han bar,
ti han unge
han sovna der han sat.
å håndklúvunn kring hass hånd,
so fører dei han at myrkjestòga,
dei gjera han der stór skamm.
han spring uppa øsi kvíte,
so ríe han tolv dànske míler
fyrr gúten han lyster at kvíle.
dú drikk'è både mjø å vin,
han sit í myrkestoga
han sine bóre skaut,
den bróne mjøen å den klare vinen
so den etti góvi flaut.
so laut (måtte) de sund í stykkji,
den svennen måtte 'kje vera so hjarteblaug,
í sadelen tóre sitje.
han stend uppí høieloft å såg:
Nó sér eg 'en
eg kjenner hass gangaren grå."
han tala ti sveinanne två:
"De slå mine pórtar í lås !"
han va' bådi idd å gramm,
han spenner sin hesten mæ spori,
ti han ivi pórten sprang.
han kom seg ríand í går,
de va' kungen i
han úti fyr hånom står.
vælkomen æ' dú ti mé;
nó hev eg nylege bryggja
å blanda den klare vin."
hell um din klare vin,
men eg æ' komen ti
vi' spyrje ette bróe min."
væl útí kjúge dagar;
hass gangaren løype laus í
dei tóre 'en ingjen taka.
bådi ivi åker å eng,
de vi' eg for sanningjen seia,
han gjere her stór skamm."
han klappa på dynne mæ finganne små:
"Æ dú í lívi
dú svorar væl fulli meg."
han springe på karskan fót,
so spente han den jønndynna,
so hó sprang tiljar ímót.
å jønnbolten av hass fót,
so ha' dei so undeleg fótefær
inn fyr kungens bór.
han va bådi å brå,
so fór fókkji fyr føtanne hass,
som storren fyr góe ljå.
han hoggji no av rausti,
so fór fókkji fyr føtanne hass,
som lauvi de blæs um hausten.
bådi katt å hund,
der livde ikkji atte ette dei
bare frúva
la' seg på si' berre kné:
"Høyrer dú
Hvi de gjeve dú mé!"
ville 'kji sværi på hånom øye,
han sló ti hånom mæ nytte neven,
so heilen skvott langt burt í veiri.