| 1. | Min broder blei skapt i ein ulv så grå ho sa´ han sille på skogjen gå. |
| 2. | [Ho sa´] han [ sille inkje få] bot [før] han [ha drukkji hennars] hjarteblo. |
| 3. | Meg skapte ho i ei liti nål ho sa´ eg sille te skræddaren gå. |
| 4. | Ho skapte meg i en lind så grønn i skuggjen eg skjulte bå hjort å hind. |
| 5. | Mi stivm[or va´ heime i] åtte år [ho tore slett inkje te] kyrkja [gå]. |
| 6. | Men då de lei i de åttende år så lyster mi stivmor te Lundekyrkje gå. |
| 7. | Då som ho kom seg i rosenslund då møtte ho den ulven mæ glubende mund. |
| 8. | Han greb hende i sin venstre fod han rev hendes hjerte og drak hendes blod. |
| 9. | Dei hoggje av meg dei kyrkjesvalir eg høyrde så mykje dei løyndetali. |
| 10. | [Dei hoggje av meg] dæ kyrkjeskruv eg skjuler [så mang ei sorgefull brur]. |
Ekstra opplysninger
Orig.ms.
Under oppskrifta står Den Vise, om Omskabelsen i Sværd og Kniv en anden Vise, den kunde Far. Denne lært af en Gjente. Utfyllingane er henta frå var. I. Reinskrift NFS S. Bugge IV, 226 med overskrift Jomfruen i Linden og Ungersveinden i Ulveham (Anne Hommi, Vrådal). Hun havde lært Visen af en Gjente, med hvem hun Gjætte, og erklærte den for en anden end den af Søsteren Dagne Bergje Li meddelte (var. I). Den sidste Vise havde hendes Fader kvædet. Verseordenen tilhører væsentlig mig. Variantar frå Vrådal er prenta i DgF III, 839-40.
