[BIN: 2640]
Hermod ille
Oppskrift
båi mæ einom frigda,
den eine heiter
den are
han trottar 'kje bloi renn'e
å alli veier han dyri de,
som uti skogjen gjeng'e.
de fyste han spretter tennar,
augo dei stoge på tavlebori
å hugjen i
at mannen inkji bløer,
å alli uti de riddjerkjerri,
at hjorten felld ei til døde.
han kryp ette Serklands gov
å han skjere fikk i føtar,
å de va' hånoms sæle fairen
han gjenge på tingji å bee fyr guten bøte.
han gjegner sin fader av lei:
"Hosse æ' der tist2 på tingji idag
å hossi snakker fokkji um meg?
å ilt so monne deg hende,
du vender 'kje atte mæ vondskunne dinne,
fyrr kungen lyt lata deg hengje.
å snilt so gjeng'e du klædd'e
de æ deg ti møyunne lagt,
kvor dagjen so rie du rædd'e.
han let sitt sværi brå,
han slo ti' en iddan Hermo,
der skjein bådi rautt å blått.
han hoggji ti mæ avli,
han hoggje ti Eirik broe sin,
han kløyvde alt ti navli.
han høytta på sveinanne två:
De bea iddan Hermo
inn i stoga fyri meg gå.
han ha' inkje halltala or,
fyrr de va' iddan Hermo
han stedes der innpå gov.
kvi drep'e du so ne mine drengjir?
du vender 'kji atte mæ vondskunne dinne
fyrr eg lyt lata deg hengje.
eg ville 'kje mæ 'en deilde
eg va' rædd han kunne blive en gjeitekungji
som du å dei andre fleire.
han kinne dette angre:
Kvore sko' me 'en Hermo hengje
hell me ska' lyse 'n av lande?
han spure si datter um rå:
Kvore sko' me 'en Hermo hengje
hell me ska' brenne'n på bål?
å inkji strekkje'n mæ hestar,
men de ska' døme'n i rislækje?
de tenkjer ed, vøre de beste.
å inkji brenne'en på bål,
men lata'n laupe bå lånd å strånd,
so drjugt bli de drengjen då.
eg lete min hugjen skjelve,
eg tore væl gange ' ti høgeloft
å tala mæ fruva Helge.
han rister på syllbodde svær:
Ha' du vori svein, som du æ' møy,
de ha' du vori vær.
han rister på syllbodde kniv:
Ha' du vori svein, som du æ' møy,
so ha' de silt kosta ditt liv.
bee ho fyri seg:
De gjere du fyr minne skull,
du bloggar inkji meg.
som sinni gav dei til (ti) rå (råe),
so gav de hveronno si ære å tru,
å einne svore dei båi.
å de som ei ånno møy,
oftom kjæme du meg i hug,
eg bur undi Hallingensøy.
han gjere bådi røver å brennar,
å de gjere han for Helges skull,
at hugjen leikar i henne.
han sele bådi rug å malt,
de va' då iddan Hermo,
han teke frå hånom alt,
ho skriver dei ramme ronir utå
ti leng'e han innat landi rodde,
ti leng'e kom han utpå.
han glåper seg utpå fjor
No ser eg den gamle havekallen
utpå fjoren ror.
han kasta so mykji gull javnt mæ havkallens kne:
Gud forlåte deg, idde Hermo,
eg tenkjer, du vi' søkkje 'kon ne.
hot eg talar ti de:
hossi æ' der tist unde Hallingens øy
å hossi liver moi ti me?
de eg ha' silt spurt fyst'e:
hossi æ' der tist i Serklånde,
å æ' inkji Helge gift?
som der hev vore på lengji:
hev Helge fruva bådi fest å fengji.
Helge fruva bå fest å fengji,
han sko' 'æ då inkji njote,
fyst eg heim ti Serklånde kjæme,
so sko' eg 'en sund'e brjote.
han kjæme i brurehus inn,
de va' fruva Helge,
ho sit uti silkjeseng.
å ingjen si helsa spidde,
no æ' han komen a brurehusi,
stolte Hermo den idle.
å ingjen si frægda våi,
no æ' dei komne i brurehusi,
dessi trættebrøanne båi.
ho sit uti silkjeseng:
No æ' han komen i brurehusi,
eg dyl 'en inkji leng.
han lete sitt sværi brå:
han hoggji ti Ljodvor kungens søn,
han falt uti lytinne två.
ho græte å gjeve seg iddi:
Hossi æ' her tist uti brurehus,
kvi renne de bloi ivi svidli?
ho tek uti Hermos hånd:
De gjere du fyr minne skull,
du bloggar 'kji meiri mann.
han vendte seg frå Helgas seng:
Verre so tolte eg Helgans ore
hell alt de, som ivi meg hev gjengji.
han skreier seg framte mæ takji:
Verre so tolte eg Helges ore
hell adde mi' løynlege sakjir.
han skreier seg framte mæ bori:
No hev eg vunni de vene viv,
som heve so snill en toni.