[BIN: 2451]
Sigurd Svein
Oppskrift
han leikar mæ drengjine dyre
só gjørest han i hóggji so sterk,
dei koma 'n ingjen fygje.
só mange som der vaare.
De vár bære vita fairsnavne
hell gjeva kon hóggje saare.
han lyster ikkje lenger aa leike,
só gjeng han ti si sæle moer,
han gjorest i kjinni(ne) bleike.
han sviber sill hoved i skjenn
só gjeng 'n seg át høganlófte
ti kjæraste moderen sin.
eg vi 'kje ver' ti' skamme,
du skó seia meg faersnavne,
eg vi 'kje i blygslo gange."
han riste på syllbuga kniv,
"Aa sei du meg ikkje faersnavne,
so ska de no koste ditt liv.
eg vi' kje vera ti skamme,
om de æ trjov hell trodd hell træl
(hell de æ den frægdast) i lande."
du maa no stille din harme,
aa gakk ti Greiva mobror din
han kann sei' deg de sanne."
han gjekk fór sin moder at stande.
"Hóre sko' eg av din om gar'e
anten rie hell gange?"
aa som dei kallar Grane,
men passe deg de sonen min
at 'n ber'e deg inkje ti bane."
der gjor' 'o som sin daare,
ho klypte till den skormeitte fritt
só de skjein utav kvorjóm haare.
ho løyser 'n Grane av baando.
Ute stend 'n snarpan S. svein
tek imot mæd baae haando.
med skjold aa brynja bjarta,
haanom mor fygjer haahom só langt av lei
só mildt æ de moers hjarta.
aa inkje husi han saag,
fór han kaam seg nor - i trollebótnen
der greivegaren laag.
han sat i si maaltids tid:
"No høyrer eg de inn
ut - av mine bórgjine rie!"
lata dei inkje tome stande,
no kjem'e S. systerson min
han vitjar no heimatt i laando."
aa eta havre aa høy,
aa S. han sill' at høganlófte
drikke mæ fruvur aa møyar.
aa eta - aa kónn,
S han sill' -
drikke mjø av sylvarhónn.
smaadrengjine kallar 'n veggjen,
han tuktar no alle kongjens hestar
aa alle át einom veggjen.
han lear paa sinom romme
some só slær han bónsane ronde
aa some só tennan' ot - o monnen.
at Grane sill' lóupe fóuse,
so lot 'n de beisle av gulle gjera
sveipte det ikring heiom hóusen. [ikring hestehovue]
sveipte den ikring heiom housen:
"I dag sko kje smaadrengjine læ át meg,
eg va' Grane som løyp' no lóust".
(D'æ tvo navn, Grinnill aa Brynill)
da løyser 'n G. av laando
ute stend'e snarpan S. svein
tek imot mæ baae haando.
han rei seg fram - ette - ne lie,
só kaam der ein ryse av rustine me
aa ba 'n maate mæ haanom rie.
va' klædd i serkjen lange:
"Aa høyre du de du S. svein
let'e du meg ette deg gange."
fe G. han ber'e kón baae,
sjav'e só hell eg i beisle aa tygjilen,
só lyt me paa vonine vaage."
di mælte naa gjen haanom ti hov,
aa rysen han sprang paa Granamankjen
aa Jøtan paa jori han drog.
aa G. 'n brout sin fot,
aa S. slepte ne gullkjista si,
daa bóust der kje meire bot.
aa kjista den flout i stroumen,
"Vistnók hev Guro 'n G. for gjort,
han hell'e so strift i tóumen."
aa bloe de skvatt só vie,
fram kaam Gyro Ryserova
mæ silkjeskónte batt ikring
saare só de pille kje svie.
aa
de va S. som rei ivi Remarfóssen
daa Grane han bróut sin fot.
dei stend'e naa baae leiluleselig
dei leifrar om snarpan S. svein
dei vill' haanom baae eige.
só de saang i Guros fang.
"Vistnok hev du 'n S. løkka
aa hass navn du 'n gjeva kann."
høre vi' du av minom gjera,
enten høgaste mannen i gaskaarei
hell lægst uti himmelen vera?"
du set ingjen kaare fe meg,
ha kje Grane sin foten bróte,
so ha' eg si' rie fór deg.
om Grane meg konna bera,
høgaste mann i dette rei,
dæ só vondt aa vesolmannen vera."
at 'n inkje kann ókkón fygje,
só skó eg laane deg skjertnings=svarten
só ri eg sjov paa ein lime.