[BIN: 2416]
Sigurd Svein
Oppskrift
leikar mæ drengjine dyre,
so gjores naa han i hoggji so sterk
at de konna han ingjen fygje.
kastar han soppa av hende
der røyner ette dei lite kom
der stormar 'kje mange kvende.
so mange som der vaare :
de va he(l)re aa vita faersnavne
hell gjeva kaann hoggji saare
han lyster 'kje lenger aa leike
So gjeng han te si sælaste moer
han gjorest i kinni bleike
han svøber sit hoved i skinn,
So gjenge han seg i høyan lofte
te si sælaste moer inn.
eg vi kje vera te skamme,
du ska seia meg farsnavne,
de æ so vondt i blygslo aa gange."
de æ 'kje meg te skamme:
gakk te greive, morbror din,
han æ den frægast i lande.
aa som dei kallar Grane;
men passe deg, du sonen min,
du rie deg 'kje te bane."
løyser ho Grane av baando,
ute stend snarpan Sigur Svein,
tek i mot mæ baae haando.
aa daa gjør ho som ein daare,
Ho klypte litt av skormeiti tids
so de skjein av kvorjom haare.
mæ skjold aa brynje bjarte,
Honoms moer fygjer honom so langt av lei;
so mildt æ de mors hjarta.
aa ikkje hus han saag,
førr han kom seg te Greivegaren
der Greivekongjen va.
han sat i si maallis ti:
"Naa høyrer eg de paa hovslogji
at ein utta mi borgjine rie.
lat dei ikkje tome stande,
Naa kjeme han Sigur, min systersøne,
han vitjar vel heim att i lande."
sto havre aa konn,
aa Sigur han sille at høanlofte
drikke mjø av sylvarhonn.
eta havre av mjøl,
aa Sigur han sille at høyanlofte
aa drikke med fruvur aa møyar.
smaadrengjin dei kallar han Sveggjen,
han tuktar naa alle kongjens hestar
alle aal einom veggjen.
han lear paa senom romme,
Some so slæri han dei hausane sonde
naa some tennarne oto monne.
at Grane sill laupe lause,
So let han de beigsle av gulle gjera
aa svøypte de kringom heilom housen.
svøypte den kring granehousen:
" I dag sko 'kje drengjine læ at meg,
om Grane han løype louse".
ho løyser Grane av baando,
Ute stend snarpan Sigur Svein
tek i mot mæ baae haando.
han rei seg fram-ette mæ lie,
So kom der ein ryse omma rustine ne
aa ba han maati mæ honom rie.
han va klædde i serkjen lange:
" Aa høyrer du de, du Sigur Svein,
lete du meg ette deg gange?"
" for Grane han bere kaan baae;
Sjave so hell eg i begsel aa bygjill,
so let me paa vonine vaage."
dei mælte naa honom te hov;
rysen han sprang paa Granebakjen,
han rakk naa honom te hov.
at Sigur han for te ondrast,
So riste Grane den rysen av
so ryggjen den flaug uti sønder.
aa Grane han braut sin fot,
aa Sigur han slepte ne gull kista si,
so baust de'kje meire bol.
aa kista den flaut i straumen,
aa vistnok hev
mæ han helle so stramme taume.
de stende naa baae deildar,
dei deildar om snarpan Sigur Svein,
dei ville honom baae eige.
so de song i Guros fang:
" Vistnok hev du han Sigur lokka
aa honom navn du han gjeva kan.
kvaar vi du av menom gjera,
anten høyaste manne i Aasgaarei
hell laagast i himmelen vera?"
du set ikkje kaare for meg;
ha' 'kje Grane sin fote brote,
so ha eg sillt rie fraa deg.
om Grane meg konna bera,
høyaste mannen i detti rei
de æ so vondt aa vesaalmann vera."