[BIN: 3594]
Solfager og ormekongen
Oppskrift 1907 av John Lie etter ukjent sanger, Telemark .
| 1. | Aa höyr du Solfager hott eg spyrre deg
-me de vivi va so ungt-
du svikar kong David og trulovar meg
-eg lystar i lunden utrie- |
| 2. | De ska no aller ske meg under li
at eg mi tru te tvo bróar gir. |
| 3. | So gav 'n ho dei valadrykkjinne fem,
Solfager ho daana, daa ho fekk dem. |
| 4. | So gav ' n ho dei valadrykkjinne ni
Solfager ho daana, daa ho fekk di. |
| 5. | So kom der no bod til Kong David inn
Dód er Solfager allerkjærasten din. |
| 6. | Kong David han va no so rask av haand,
han stöypte gullkrossen i Solfagers haand. |
| 7. | Han stöypte gullkossen i Solfagers haand,
so ho skull vera kjende paa framinde land. |
| 8. | Daa la dei Solfager paa likebaar,
so syrgjeleg rei Kong David daa. |
| 9. | Dei grov Solfager under moll og stein,
so syrgjeleg rei Kong David heim. |
| 10. | So seint um Kvellen maanen skjiner blankt
Ormekongjen rei seg paa Kyrkjegaren fram. |
| 11. | Hokke vi du no livande liggje under stein
hell du vil fylgje Ormkongjen heim? |
| 12. | Eg kan no kje livande liggje under stein,
eg lyt no vel fylgje Ormkongjen heim. |
| 13. | Der gangande kom no ein gamale mann,
som visste hott hende i framinde land. |
| 14. | Herre gud, Kong David, d'er vandt aa tala
Solfager ho liver og trör i gullsalar. |
| 15. | No ska du deg pilgrimsklæder skjera,
liksom du vilde ein pilegrim vera. |
| 16. | Du teke deg pielgrimsstav uti haand
so vandrar deg ut paa framinde land. |
| 17. | Kong David han kjeme seg gangands i gaard
Solfager sto uti og sola sit haar. |
| 18. | Og höyr du Solfager hott eg ber deg:
ei aamosegaava so gjeve du meg. |
| 19. | Eg byd deg no gange i stogo inn,
og skjov vi eg bera deg maten umkring. |
| 20. | Og alt det ho skjænkte og alt det ho bar
alli kom haando ho hanskarne bar. |
| 21. | Brukar de den skikkjen i dette land,
at de bryt kje braude med bare haand. |
| 22. | Du tisse meg no ikkje vandare vera,
eg tor vel braude me hanskarne gjeva. |
| 23. | Aa er eg ikkje no so va eg vel daa
den tia Solfager paa armen min laag. |
| 24. | Solfager ho lyfte paa pilgrims hat
er er du Kong David, du segje meg sannt! |
| 25. | Aa höyr du Solfager hott eg spyrre deg:
lystar du no heimatt aa fylgje med meg? |
| 26. | Eg lystar vel heimatt aa fylgje med deg
visste eg at Ormekongen saag ikkje meg. |
| 27. | Kong David han gjenge i stoga inn
me dragande svær under skarlag-skinn. |
| 28. | Kong David han lete sit sværde braa,
so hogg Ormekongjen i lutinne tvo. |
| 29. | Kong Davids gangar va liten og spak,
han sette Solfager paa honoms bak. |
| 30. | So rei dei heim til Kong Davids land,
Det va som naar soli aa fjello rann.
|